Pier Paolo Pasolini en zijn films
Pier Paolo Pasolini (1922-1975) was een Italiaans schrijver, tekenaar en acteur, maar de meesten zullen hem kennen als regisseur van films. Daarnaast was hij non-conformist, tegendraads en homoseksueel, met als gevolg dat zijn productie hem in Italië meer processen dan prijzen opleverden. In een reeks artikelen passeren hier drie van zijn films en een aantal andere bijzonderheden uit zijn filmwerk.
Pasolini had nogal wat eigenzinnige standpunten over van alles en nog wat: over politiek, geloof, cultuur, taal, vrouwen, ... In zijn filmwerk (tussen 1961 en 1975) droeg hij zijn boodschap ook steeds nadrukkelijker uit, met zijn laatste film
Salò als absoluut toppunt. Hij wilde op het laatst ook graag "de verteller" zijn van het leven uit vroeger tijden en benadrukte dat door ook zelf als acteur op te treden: in
Il decameron als de schilder
Giotto die de opdracht krijgt een fresco te schilderen waaromheen alle losse verhalen worden aaneengeregen, en in
I racconti di Canterbury (
The Canterbury Tales) waarin hij de rol vertolkt van de schrijver
Geoffrey Chaucer die de pelgrimsverhalen moet opschrijven (zie foto hiernaast).
Hoewel Pasolini al meer dan 30 jaar dood is, raakt men niet uitgepraat over zijn films en verschijnen er nog steeds publicaties die zijn werk bespreken, bekritiseren en verheerlijken.
In deze special zal ik daar het volgende aan toevoegen:
Aanvulingen en reacties zijn als altijd van harte welkom.